دستانم لا به لای بیشه زار گیسوانش

میلغزید...

سرش بر سینه من

و قلبم...

با نتهای ضربان قلبش

ترانه زندگی را میسرایید

گفتم...

صدف خانه دلدادگی ما

هوایش اندک است ..سخت است

چشمانش تمام وجودم را لرزاند

و هوای نفسهایش

لبریز کرد خلوت عاشقانه مارا

از بهار و رویش و نسیم

با صدایی که میبرد دل را

به آغوش خیس شبنمی

بنشسته بر گل یاس

با من گفت از خدا بگو..از خدا

خدا نوریست..خدا شوریست

خئا نزدیکتر.. با هر دل دوریست

خدا برتر ز هر امکان..خدا جاری به هر انسان

نمیگنجد به هر جمله....مگر بر قلب پر ایمان

تو در ذهنت اسیر خویش...نشسته بر دلت صد ریش

بیا خاموش کن خود را...که  بنشانت سر این کیش

به کیشی از شراب جان...که عشق در آن بود آسان

به تسلیم و به دل دادن....تو خیس از رقص این باران

................

چشمانم به چشمانش دوخته شد

سکوت لبانم بر خیسی لبانش

خدا را زمزمه میکرد...